Ayaklarinin altindan kayan

Sallanmaya basliyor her sey. Cok hafif. Hissediyorsun. Once yok yok diyorsun. Yok bir sey bana oyle geliyor diyorsun. Sonra onun gozlerine bakiyorsun. O da yok yok sana oyle geliyo desin diye. Bakiyorsun. Hem yok bir sey diyor,hem kaciriyor gozlerini. Gecmiyor ,durmuyor, hep siddetleniyor sallantilar. Artik olduguna eminsin. Durdurmaya calisiyorsun. Ne yapacagini pek te bilemeyerek. Cunku orasi fay hatti filan degil saglam zemin yani,biliyosun eminsin. Ama iste zangir zangir. Cirpinmaya basliyorsun sonunda. Deliler gibi. Can havliyle. Can derdiyle. Yok. Eskisi gibi bakmiyor ki artik gozlerine. Eskisi gibi duymuyor,eskisi gibi gormuyor. Cunku oyle olsa,eskisi gibi olsa. Iyilestirirsin sen onu. Oyle olsa onu iyi etme gucu olur elinde. Iyi edersin. Sonra iste bir gun. Kayiyor. Ayaginin altindan. Zart diye yok oluyor. Kaliyorsun dimdizlak. Havada gibi, boslukta gibi. Unutmussun ki sen ondan once ne yerdin ne icerdin ne konusurdun neye gulerdin neye aglardin. Kalmamis onlar aklinda. Herkes bir anda yasadigin seyin uzmani. Herkes bir anda nasil da iyi biliyor neler hissettigini. Yok iste. Kimse bilmiyor. Parmak izleri gibi her askin ayri acisi var. Biri digerine benzemiyor. Sen bunu ogrendim,artik bu beni acitamaz dedigin anda. Karsinda bir yenisi. Bambaska. Sanki sen hic yasamadin bilmedin ,hayatinda hicbisey gormedin gibi. Cam cerceve giriyorsun icine. Sahdamarini soyle bir yokluyor. Kimle dansettigini bir ince hatirlatiyor sana. Sonra mi. Sonrasi once bir gaz bir toz bulutu. Her yer her yerde. Kalbinde. Dengeler yerle bir. Inandigin seyler guvendigin kisiler hayatin... Durduklari raflardan alasagi edip eline veriyo sanki. Goz gozu gormuyor. Gozun hicbir seyi goremiyor.